Mikroservis Mimarisi ve Veritabanı Yaklaşımları

 Microservice mimarisinde en çok kullanılan veritabanı yaklaşımı, genellikle her mikro servisin kendi veritabanına sahip olması (Database per Service) yaklaşımıdır. Bu yaklaşım, her mikro servisin bağımsız bir şekilde çalışabilmesini sağlar, böylece servisler birbirinden bağımsız olarak geliştirilip dağıtılabilir.

Mikroservis Mimarisi ve Veritabanı Yaklaşımları

1. Database per Service:

   • Açıklama: Her mikro servis, kendi veritabanını kullanır. Bu, mikro servisin bağımsız çalışmasını ve kendi veri modelini yönetmesini sağlar. Her mikro servisin veri tabanı türü farklı olabilir (örneğin, bir mikro servis SQL, diğeri NoSQL kullanabilir).
   • Avantajları:
     • Bağımsızlık: Mikro servisler birbirinin veritabanını etkileyemez, bu da servislerin bağımsız gelişimini ve dağıtımını kolaylaştırır.
     • Esneklik: Her mikro servis, kendi gereksinimlerine uygun veri tabanı türünü seçebilir.
     • Ölçeklenebilirlik: Her mikro servis kendi veritabanına sahip olduğunda, sistemin ölçeklenmesi daha verimli olabilir.
   • Zorlukları:
     • Veri Tutarlılığı: Dağıtık veritabanları nedeniyle veri tutarlılığını sağlamak karmaşık olabilir. Bunun için eventual consistency ve saga pattern gibi teknikler kullanılabilir.
     • Veri Sorgulama Karmaşıklığı: Mikro servisler arası veri sorgulama karmaşık hale gelebilir. API Gateway ve CQRS gibi desenler, bu karmaşıklığı yönetmek için kullanılabilir.

2. Shared Database (Paylaşılan Veritabanı):

   • Açıklama: Tüm mikro servisler, tek bir veritabanını paylaşır. Bu, daha geleneksel bir yaklaşım olup, mikro servislerin ortak bir veritabanına erişmesine izin verir.
   • Avantajları:
     • Veri Tutarlılığı: Tek bir veritabanı kullanıldığından, veri tutarlılığı daha kolay sağlanabilir.
     • Daha Basit Veri Erişimi: Mikro servisler arasındaki veri paylaşımı daha basittir.
   • Zorlukları:
     • Bağımsızlık Kaybı: Mikro servislerin bağımsızlığı azalır, çünkü tüm servisler aynı veritabanını paylaşır ve bu, servislerin birbirini etkilemesine neden olabilir.
     • Ölçeklenebilirlik Sorunları: Tek bir veritabanı, çok fazla sorgu ve yükle karşılaşabilir, bu da performans sorunlarına yol açabilir.
     • Geliştirme ve Dağıtım Karmaşıklığı: Veritabanı şemalarının ve yapılarının güncellenmesi, tüm servisleri etkileyebilir.

En Yaygın Kullanılan Veritabanı Türleri:

• Relational (SQL) Databases: Mikro servislerde PostgreSQL, MySQL, Microsoft SQL Server gibi veritabanları kullanılır. Özellikle verilerin ilişkili olduğu ve ACID (Atomicity, Consistency, Isolation, Durability) garantilerinin önemli olduğu durumlarda tercih edilir.

• NoSQL Databases: Mikro servislere özel, MongoDB, Cassandra, Couchbase, Redis gibi NoSQL veritabanları da yaygın olarak kullanılır. NoSQL veritabanları, esneklik, yatay ölçeklenebilirlik ve hızlı okuma/yazma işlemleri sağladığı için eventual consistency gerektiren sistemlerde daha uygun olabilir.

• Event Stores: Mikro servis mimarisinde Event Sourcing kullanılan sistemlerde, Event Store veritabanları tercih edilebilir. Bu tür veritabanları, tüm sistemdeki olayların kaydedilmesi ve yönetilmesini sağlar.

• Time-Series Databases: InfluxDB gibi zaman serisi veritabanları, özellikle IoT ve veri akışları gibi zaman tabanlı verilerle çalışan mikro servislerde kullanılır.

Sonuç:

En yaygın ve önerilen yaklaşım, her mikro servisin kendi veritabanına sahip olmasıdır. Bu, mikro servislerin bağımsızlığını korur ve sistemin esnekliğini, ölçeklenebilirliğini artırır. Ancak, bu yaklaşım veri tutarlılığı ve karmaşık veri sorgulamaları gibi bazı zorluklar getirir. Bu zorlukları aşmak için CQRS, eventual consistency, saga pattern gibi yöntemler kullanılabilir.

Özetle, her mikro servisin kendi veritabanını kullanması, genellikle mikro hizmet mimarisi için en uygun çözüm olarak kabul edilir.